Awangarda krakowska

Awangarda krakowska ukształtowała się na początku lat 20 XX w. za sprawą działalności poetów skupionych wokół Tadeusza Peipera* i wydawanego przez niego pisma "Zwrotnica". W skład Awangardy Krakowskiej wchodzili m. in.: Adam Ważyk, Julian Przyboś, Jan Brzękowski. Głosili związek literatury z teraźniejszością, Literatura ma współbrzmieć z nowoczesnością, cywilizacją, techniką i rozwojem miast (hasło 3*M: "Miasto, Masa, Maszyna" Tadeusza Peipera); obserwowanie ludzi miast wtłoczonych w machinę codzienności, stąd należy brać źródło dla nowych ideałów; sztuka ta ma służyć ludziom żyjącym w miastach do czytania po pracy i ma dawać im siłę i zachętę do dalszych wysiłków; Ostro przeciwstawiali się tradycjom romantycznym, zwłaszcza jej uczuciowości, opisywaniu stanu duszy; poezja ma za zadanie streszczać świat a nie pokazywać wnętrze poety; także odrzucali natchnienie, gdyż poezja miała być efektem świadomej pracy intelektualnej, rzemiosłem podległym rygorom i dyscyplinie; także zaproponowano nowy typ metafory, który nie miał ozdabiając oddawać rzeczywistość, tylko kreować rzeczywistość czysto poetycką; jest też rezygnacja z bliskich, regularnych rymów na rzecz bardziej oddalonych od siebie; dużą uwagę zwracano na układ typograficzny wiersza, który także miał wymowę artystyczną;