Pan Tadeusz” - A. Mickiewicz opisuje narodowy taniec polski – polonez (inaczej polski lub chodzony). Odbywa się on z okazji przybycia do Soplicowa generała Dąbrowskiego, a także z okazji zaręczyn trzech par, w tym Tadeusza i Zosi. Poeta opisuje narodowy taniec polski - polonez. Oznacza on tutaj odejście od pewnej epoki, symbolizuje dawne wartości, świat, kulturę - ukazane jako piękny relikt przeszłości. Mickiewicz sportretował społeczeństwo u progu ważnych, dziejowych zmian. Wesele” - S. Wyspiański opisując taniec Pana Młodego z Panną Młodą wyśmiewa chłopomanię. Innym nawiązaniem do motywu tańca jest taniec chocholi z ostatniej sceny III aktu. Bohaterowie poddają się somnambulicznym, magnetycznym rytmom wygrywanym przez chochoła. ”Niech żyje bal” - A. Osiecka nazywa życie balem, na który „drugi raz nie zaproszą nas wcale...”. Życie trwa tyle, co taniec, więc trzeba je wykorzystać do końca, nawet jeśli przyszło żyć w trudnych czasach.Bal staje się tutaj symbolem życia, które mamy okazję przeżyć tylko raz. W przypadku balu egzystencjalnego ważne jest więc całkowite i pełne w nim uczestnictwo, bo „drugi raz nie zaproszą nas wcale”. Trzeba śmiać się, tańczyć i nie podpierać ścian, ponieważ życie jest na to zbyt krótkie. Słowa wiersza Osieckiej mogą stanowić filozofię życia wyznawaną przez „białą” tancerkę z obrazu „Taniec życia” Edvarda Muncha. Mogą być też pewnego rodzaju radą i wskazówką dla tancerki „czarnej”. Edgar Degas "Gwiazda"-najsłynniejszy obraz przedstawiający baletnice w ruchu. Auguste`a Renoir"Bal w mieście" Pieter Bruegel Starszy "Wiejski taniec" Edvard Munch "Taniec życia"
