Barokowa wizja kobiety i miłości na podstawie utworów J. A. Morsztyna.

Każdy okres literacki wprowadza własną wizję kobiety i pogląd na temat miłości.

Podobnie jest w baroku. O kobiecie i miłości pisze Jan Andrzej Morsztyn. Miłość jest uczuciem bardzo skomplikowanym, a kobieta – stanowi dla poety obszar penetrowania jej natury Morsztyn sięga po wzór poezji włoskiego poety Giambattisto Marino i tworzy barokową poezje konceptualną.

Zadziwia wiec czytelnika sonetem „ Do trupa „, jest to monolog człowieka zakochanego. Zwraca się on ze swoimi spostrzeżeniami do trupa. Szuka podobieństw, różnic, prowadzi do stopniowania napięcia po to tylko, aby dowieść zdumionemu czytelnikowi, że trup znajduje się w korzystniejszej sytuacji niż nieszczęśliwie zakochany. Z kolei sonet „Cuda miłości” ma być pochwala miłości. Jednak zakochany bardzo cierpi, a powodem jego udręki są piękne oczy dziewczyny, przed wzrokiem, których nie sposób się wybronić. Uważa też, że zdrowy rozsadek jest bezbronny, gdy w grę wchodzą uczucia.

Wiersz „Niestatek” – to anafora. Morsztyn wylicza szereg paradoksów, zaczynając od słów: prędzej, by w konsekwencji powiedzieć, że kobieta jest zmienna, ma niestała naturę.

Refleksje o zmienności kobiecego usposobienia łączy się tutaj z refleksją na temat niestałości świata, płynności wszystkiego, co człowieka otacza. Wszystkie przywołane motywy są znakami niestałości świata, nieustającej zmienności, nieprzewidywalności jego losów, a tym samym losów człowieka.

Są to wiersze utrzymane w tonie komplementu, żartu, dworskiego flirtu.
Miłość:
- jest ulotna
- to flirt
- ogniste, spalajace uczucie

Kobieta:
- zmienna
- piękna i szpetna jednocześnie
- miłość traktuje jak flirt