Zjawisko wybijania elektronów, czyli emisja fotoelektronów nazywa się zjawiskiem fotoelektrycznym zewnętrznym. Jest ono przedstawione równaniem fotoelektrycznym Einsteina hf=eUp+mv^2/2 W=eUp Up [eV]bariera potencjału hf=W+mv^2/2 h = 6,63*10^-34 Js stała Plancka f - częstotliwość fali fotonu hf=E energia fotonu mv^2/2=Ek energia kinetyczna elektronu W [eV] - praca wyjścia charakterystyczna dla każdego metalu, podawana w eV ale można przeliczyć na dżule 1eV=1,6*10^-19 J m=9,1*10^-31 kg - masa elektronu Zderzenie fotonów promieniowania z elektronami swobodnymi na powierzchni metalu powoduje ich wyrzucenie. Praca wyjścia zostaje zużyta na pokonanie sił przyciągania elektronu przez dodatnie jony sieci krystalicznej. E=W+Ek Ek i prędkość elektronu jest zależna od częstotliwości promieniowania Liczba fotoelektronów jest zależna od natężenia promieniowania (ilości fotonów) Emisję elektronu wywoła tylko foton, którego energia będzie co najmniej równa pracy wyjścia hfo=eUp=W fo to częstotliwość graniczna często w obliczeniach podawana jest długość fali promieniowania λ to energia fotonu będzie f=c/λ E=hf=hc/λ c=3*10^8 m/s - prędkość światła
