Analiza psalmu 130 (proszę jak najkrócej)

Psalm 130 to przykład poezji melicznej. Mamy tu do czynienia z paralelizmem składniowym (refrenowe powtórzenia), rytmizującym tekst i podkreślającym jego najważniejsze treści.  Leksykalny poziom utworu oscyluje wokół przeciwstawienia dołu i góry, a także światła i ciemności (nocy), które są metaforycznymi określeniami depresji i nadziei, a także grzechu i świętości. Jednymi z najważniejszych środków stylistycznych są tu kontrast i antyteza. Ważną rolę w psalmie 130 odgrywają również apostroficzne wezwania do Boga, mające na celu nakłonienie Stwórcy do okazania miłosierdzia.  Sam Absolut podlega w utworze wyraźnej antropomorfizacji, przypisuje się Mu atrybuty ludzkiej fizyczności: słuch (obraz ucha) i mowę. Oprócz apostrof w psalmie występuje także inna istotna figura kontaktu, spełniająca funkcję impresywną, czyli pytanie retoryczne:  „Jeśli zachowasz pamięć o grzechu Panie, któż się ostoi?”.  W końcowych wersetach psalmu mówi się o Izraelu – perspektywa indywidualna ulega zatem poszerzeniu i przybiera wymiar ogólnonarodowy. Psalm posiada wyraźnie podniosły, uroczysty nastrój. Widać tu wyraźne stopniowanie napięcia – przejście od duchowej ciemności do światła i nadziei.