Harpagon, tytułowy bohater „Skąpca" Moliera swoją postawą budzi śmiech i politowanie za razem. Jest około sześćdziesięcioletnim wdowcem, dość zamożnym, ojcem dorosłych już dzieci Elizy i Kleanta , jednak nie jest wzorem przykładnego rodzica. Skąpstwo bohatera budzi politowanie, we wszystkich widzi złodziei czyhających na jego majątek: „Nie chcę mieć bez ustanku pod nosem szpiega, zdrajcy, którego przeklęte oczy śledzą wciąż, co robię, pożerają wszystko, co posiadam, i myszkują na wsze strony, czy by się nie udało czegoś złasować.“ Dlatego ciągłe przeszukiwanie służby, ze strachu czy nie został okradziony, rozmawianie samym ze sobą o zakopanej szkatułkę ze skarbem śmieszy nas i budzi politowanie. Za wyjątkiem pieniędzy nic Harpagona nie obchodzi. Ciąży mu nawet fakt, że musi utrzymywać dzieci , traktując je jak pasożyty, co wynika również z tego, że ich po prostu nie kocha. Jego pragnieniem jest pozbycie się ich jak najprędzej z domu , na dodatek w taki sposób, aby nie zapłacić za wesela i nie wydać ani grosza na ich przyszłe życie. Dzieci nienawidzą go, co wyznaje Kleant: „Oto, dokąd prowadzi młodych ludzi przeklęte skąpstwo ojców; niechże się potem ktoś dziwi, że im życzą najrychlejszej śmierci!" Harpagon jest bezduszny wobec dzieci , gdyż Elizę wbrew jej woli postanawia wydać za bogatego starca, Anzelma, bo ten nie żąda posagu, a dla Kleanta także wybiera żonę mimo zapewnień, że ten kocha biedną, ale szlachetną i śliczną Mariannę, którą sam ma zamiar wziąć za żonę. Nieustannie poniża swoje dzieci, na przykład wyrażając się o córce „duża dziewczyna nieprawdaż? Ale złe zielsko zawsze prędko rośnie.“ W kontaktach z innymi ludźmi Harpagon także jest niedelikatny, niewrażliwy, nietaktowny, gruboskórny i okrutny, co sprawia, że albo nim gardzą, albo się z niego śmieją. Wzbogaca się na lichwie żądając ogromnego procentu od pożyczki, a do tego część kwoty chce „wypłacać” w postaci bezużytecznych sprzętów. Stara się wykorzystać sytuację, że ktoś znajduje się w wielkiej potrzebie. Jednak Harpagon nie widzi nic karygodnego w prowadzeniu tak nieuczciwych interesów. Znamienne stają się słowa Strzałki: „To istny kamień,granit; gdyby człowiek konał w jego oczach, nie drgnąłby nawet. Słowem, pieniądze kocha więcej niż honor, cześć i cnotę. Żądać od niego pieniędzy, znaczy przyprawić go o konwulsje; ugodzić w śmiertelne miejsce, przeszyć mu serce, wydzierać wnętrzności.(...)“ Harpagon w swoim postępowaniu jest śmieszny ale wzbudza także litość. To człowiek który kocha jedynie pieniądze, nie zdając sobie sprawy z tego, że został sam, nikt go nie kocha i tak naprawdę nic nie posiada.
