1.cechy dramatu romantycznego: Podjęcie problematyki narodowej, Brak zasady jedności miejsca, czasu i akcji Kompozycja otwarta Brak ciągłości przyczynowo-skutkowej Fragmentaryczność akcji Introdukcja postaci fantastycznych Kreacja głównego bohatera Tajemniczy nastrój utworu Sceny zbiorowe Asceniczność dramatu Synkretyzm rodzajowy i gatunkowy . 2.Dzieje Kordiana: W pierwszym akcie poznajemy Kordiana jako romantycznego piętnastoletniego młodzieńca, który wspomina samobójczą śmierć swojego przyjaciela, a potem mówi o własnych uczuciach, nieokreślonych pragnieniach, niezaspokojonych żądzach.Stary sługa Grzegorz, dawny żołnierz napoleoński opowiada chłopcu najpierw żartobliwą bajkę o Janku co "psom szył buty", potem o walkach w Egipcie, w których uczestniczył, wreszcie opowiada o swych tragicznych wspomnieniach z Syberii. Te opowieści Grzegorza potęgują u Kordiana marzenia o wielkim czynie, o bohaterstwie, których nie jest w stanie zrealizować. Te odczucia, a także nieszczęśliwa miłość do Laury doprowadza Kordiana do samobójstwa. Reasumując, w akcie pierwszym Kordian przeżywa typowo romantyczne rozterki, wahania i zwątpienia. Jest to oderwanie od rzeczywistości, życie w świecie marzeń, stronienie od ludzi i samobójcze myśli. W drugim akcie Kordian rozpoczyna wędrówkę po Europie, a efektem tych podróży są kolejne rozczarowania młodzieńca. Pierwszym etapem jego podróży jest Londyn. Anglia była mu dotąd znana jedynie z literatury. Rzeczywistość, którą ma teraz okazję obserwować jest zupełnie inna. Prawo można oszukać, kryjąc się przed wierzycielami, zaszczyty i uznanie można kupić. Kolejne rozczarowanie przeżywa Kordian we Włoszech. Zachowanie się Wioletty powoduje, że Kordian przestaje wierzyć w romantyczną, wyidealizowaną miłość. Okazuje się bowiem, że uczucie kobiety można także kupić. Najbardziej charakterystyczna dla kształtowania się postawy ideologicznej Kordiana jest scena u papieża. Jak wiadomo papież Grzegorz XVI potępił w 1832 roku powstanie listopadowe. Słowacki podkreśla całą absurdalność stanowiska chrześcijańskiego papieża, który nakazuje Polakom czcić prawosławnego cara. Akt drugi kończy się fantastyczną sceną na szczycie Mont Blanc. Kordian wygłasza tu liryczny monolog. Wreszcie doznaje poczucia siły i potęgi, odnajduje cel i sens życia. Ideą jego życia staje się walka o wolność narodu. W tej walce chce udowodnić swe bohaterstwo i poświęcić się za naród, tak jak legendarny Szwajcar Winkelried walczący z Austriakami.Aby wcielić w czyn hasło "Polska Winkelriedem narodów", Kordian przybywa do Polski i postanawia zabić cara. Na placu Zamkowym tłum obserwuje orszak koronacyjny cara, który koronuje się w katedrze. W scenie trzeciej pojawia się Kordianowi Mefistofeles w postaci Nieznajomego, który podsuwa Kordianowi zgubną ideę samotnej walki. Podobnie spiskowcy nie umieli i nie chcieli trafić do ludu, świadomie odsuwali go od działania. Tak więc szansa zaangażowania tłumu do udziału w walce została w dramacie zaprzepaszczona. Kordian i garstka spiskowców zastają sami. Zbierają się oni w podziemiach katedry św. Jana, gdzie ma się odbyć głosowanie na temat zabójstwa cara. Zdecydowanym przeciwnikiem tego jest Prezes, w którego osobie można domyślić się J.U. Niemcewicza. Wysuwa on szereg argumentów przeciwko zabiciu cara. Jeden z nich możemy nazwać moralnym, ponieważ Prezes mówi, że dotąd nigdy tron Polski nie został skalany krwią. Ważny jest także argument polityczny. Prezes zastanawia się, co powie Europa na ten krwawy czyn Polaków. Osamotniony, opuszczony nawet przez spiskowców Kordian postanawia jednak zrealizować swój zamiar. Niestety okazuje się, że jest zbyt słaby psychicznie, aby dokonać tego czynu. Przed sypialnią cara musi stoczyć przegraną walkę z własnym Strachem i Imaginacją. Kordian wyczerpany walką ze straszliwymi, krwawymi widziadłami pada zemdlony przed sypialnią cara. Podejrzany o próbę zamachu zostaje odesłany do szpitala wariatów. W szpitalu Kordian znów spotyka Mefistofelesa, który występuje tym razem w postaci Doktora. Zadaniem jego jest uświadomić Kordianowi cały bezsens jego dotychczasowych poczynań. W tym celu Doktor pokazuje Kordianowi dwóch obłąkanych, z których jeden wyobraża sobie, że jest krzyżem, na którym ukrzyżowano Chrystusa, drugi zaś, trzymając ustawicznie w górze rękę twierdzi, że zasłania ludy przed nieba potopem. Dramat kończy się sceną, gdy Kordian stoi przed plutonem egzekucyjnym, a adiutant nadjeżdża z rozkazem odwołującym egzekucje. Charakterystyka Kordiana: Kordian jest tytułowym bohaterem dramatu Juliusza Słowackiego. Przez wielu polskich pisarzy romantycznych był stawiany za wzorzec idealnych postaci. Przechodzi on proces zmian, dojrzewa, jest postacią dynamiczną. Kordiana poznajemy w pierwszym akcie, kiedy bohater ma 15 lat. Jest niesłychanie wrażliwy, ma melancholijne usposobienie. Refleksja nad samobójstwem innego młodzieńca zmusza go do poszukiwania sensu własnego życia. Kordian jest ciągle zamyślony i smutny, przeżywa rozterki miłosne. Przez wiernośc nieszczęśliwej miłości i marzenia o udziale w wojnie pragnie nadać sens swojemu istnieniu. Jego działanie jest jednak paraliżowane przez wybujałą wyobraźnię, pesymizm i skłonność do nostalgii. Dopiero po nieudanej próbie samobójczej staje się innym człowiekiem. Kordian wyrusza w podróż typową dla romantycznego bohatera. Co krok przeżywa kolejne rozczarowania, a jego chłopięce ideały, w które wierzył, ulatują w niepamięć. W Londynie przekonuje się, że pieniądze są w stanie zapewnić zaszczyty i chronić przed prawem. We Włoszech stwierdził, że miłość jest na sprzedaż, jest ułudą i fałszem. W Watykanie przekonał się, że papiestwo potępia dążenia Polski do niepodległości, zaleca posłuszeństwo wobec cara. Bohater uświadomił sobie, że to pieniądz rządzi światem. Na szczycie Mont Blac próbuje uporządkować rzeczywistość, onaleźć w niej harmonię. Monolog na Mont Blac jest splotem zniechęcenia, entuzjazmu, rozpaczy i nadziei odnoszących się do natury oraz przestrzeni duch. Odnajduje wizję Polski ponoszącej klęskę, ale ratującej swym upadkiem ludy. Kordian staję się patriotą, buntownikiem, wojownikiem o wolność swojego narodu. Dorasta, co objawia się m.in. zdolnością do podejmowania ważnych decyzji. Postanawia sam, na własną rękę, zabić cara, a na dodatek jest gotów poniesc konsekwencje swojego czynu. Wysiłek bohatera kończy się jednak klęską, ponieważ nękany rozterkami gubi swój cel, wyobraźnia nie pozwala mu działać. Jest rozdarty między pragnieniem dokonania czynu a swoimi słabościami, z których początkowo nie zdaje sobie sprawy, bo kiery się sercem. Kiedy Kordian zostaje skazany na śmierć, poznajemy go jako człowieka honoru- nie błaga o litość oraz nie próbuje wyprzeć się odpowiedzialności. Działanie w pojedynkę charakteryzujące owego młodzieńca jest typowe dla romantycznych bohaterów. Analizując losy Kordiana możemy stwierdzić, iż z całą pewnością miał on dobre intencje w stosunku do zmiany losów swojej ojczyzny, a mianowicie do ich polepszenia. Nie pokrywały się one jednak z jego możliwościami. Co za tym idzie- młody, pełen zapału i odwagi chłopak nie był w stanie zrealizować swoich planów. 3.Podróż Kordiana: Wędrówka Kordiana rozpoczyna się od 1828 roku. Bohatera odnajdujemy w parku w pobliżu pałacu św. Jakuba. Kordian jest zamyślony i melancholijny, ze smutkiem wspomina nieudana próbę samobójczą. Natłok myśli bohatera przerywa Dozorca, który zaczyna z Kordianem rozmowę o sile pieniądza we współczesnym świecie. Kordian przyjmuje pogląd Dozorcy, że za pieniądze można kupić praktycznie wszystko, wyjątkiem jest jedynie szacunek. Kolejnym miejscem do którego przybywa bohater Słowackiego jest miasto Dover w Anglii. Czytelnik zastaje tam Kordiana podczas lektury „Króla Lira” Szekspira. Wizyta w Dover owocuje przekonaniem bohatera, że pomiędzy literaturą a rzeczywistością istnieje ogromna przepaść, której nie można zasypać. Z Anglii Kordian udaje się do Włoch. Podczas pobytu w tym kraju bohater nawiązuje romans z Wiolettą- piękną kobietą, która zapewnia go o swoim prawdziwym uczuciu. Kordian, pamiętając rozmowę z Dozorcą, sprawdza uczucie swej wybranki i opowiada jej historię... historię o swoim rzekomym bankructwie. Kobieta opuszcza go, a Kordian przekonuje się, że we współczesnym mu świecie pieniądze zastąpiły miłość. W scenie czwartej Słowacki opisuje pobyt Kordiana w Watykanie. Bohater udał się tam, aby uzyskać błogosławieństwo Papieża dla walki narodowowyzwoleńczej Polaków. Przeżywa ogromne rozczarowanie, gdyż Papież nakazuje mu posłuszeństwo wobec Cara i grozi Polsce, że rzuci na nią klątwę, jeżeli jeszcze raz zorganizuje powstanie. Kordian poczuł wówczas ogromne osamotnienie i opuszczenie swej ojczyzny. Kolejnym etapem wędrówki Kordiana są Alpy i najwyższy europejski szczyt Mont Blanc. To właśnie tam Kordian przeżywa przemianę i chce czynnie walczyć o wolność swojego kraju. Jego wzorem staje się szwajcarski bohater Wienkielried. Pełen zapału do walki Kordian przybywa do Warszawy, gdzie angażuje się w spisek przeciwko Carowi. W kulminacyjnym momencie Kordianowi udaje się przedostać do komnaty sypialnej Cara, brakuje mu jednak odwagi, by zadać ostateczny cios, bohater zostaje obezwładniony przez strażników, Kordian zostaje uznany za niepoczytalnego i wtrącony do domu dla psychicznie chorych. Podczas procesu zostaje skazany na śmierć. Ostania scena dramatu rozgrywa się na Placu Saskim w Warszawie. Kordian prowadzony jest przed pluton egzekucyjny, tymczasem na Plac zmierza posłaniec z wiadomością, że wyrok został zawieszony. Czytelnik nie poznaje zakończenia utworu. 4.3 historie Grzegorza: Pierwsza historia sługi Kordiana – Grzegorza – to bajka „O Janku, co psom szył buty”. Jej bohaterem jest młodzieniec pochodzący z ludu – Janek. Za młodu to hulaka i utracjusz, jednak doświadczenie uczy go, że dzięki uczciwej pracy może się wzbogacić i osiągnąć wysokie stanowiska. Bajka ma przede wszystkim znaczenie dydaktyczne. Ukazuje, że dzięki uczciwej pracy, lojalności i pójściu na kompromis można osiągnąć karierę. Słowacki przedstawia jeden z modeli rozwoju i kształcenia młodych Polaków w epoce zaborów, do której jednak odnosi się ironicznie. Kolejna historia starego sługi dotyczy wspomnień z czasów epoki napoleońskiej. Utrzymana jest w formie gawędy starego wiarusa. Opiera się na współczesnych Słowackiemu opowieściach żołnierzy, którzy walczyli wraz z Napoleonem. Grzegorz przywołuje wspomnienia bitwy pod piramidami. Czyni to w sposób naiwny i charakterystyczny dla świadomości swojej klasy. Wspomina o tym, jak wraz z armią do Egiptu udali się uczeni i artyści. Napoleon zagrzewał do walki wojskowych, którzy wygrywali kolejne walki. Kordian nie chce słuchać tej opowieści – uświadamia mu ona, ze jest bierny, niezdolny do aktywnych czynów. Trzecia opowieść Grzegorza, także oparta na jego doświadczeniach, dotyczy kampanii moskiewskiej w 1812 roku. Od pozostałych historii różni ją poważna, patetyczna tonacja. Stary wojak wspomina postać Kazimierza – młodego oficera wojsk polskich walczącego pod wodzą Napoleona. Przywołuje fakt wzięcia wojsk polskich do niewoli przez Rosjan i bohaterskim buncie jednego z więźniów – Kazimierza. Kordian uświadamia sobie różnice między planami, zamiarami, a czynnym działaniem. Powoduje to refleksję nad własną bezsilnością i bezużytecznością. Bohater pragnie poszukiwać „własnych dróg”. 5.cechy bohatera romantycznego: samotnik,indywidualista,cierpi w samotności,niezrozumiany przez innych,nieszczęśliwie zakochany,patriota,jest zdolny do różnych czynów (np.do samobójstwa).
