1) Za panowania Kazimierza Wielkiego znacznie umocniła się pozycja Królestwa Polskiego. Potwierdzenie tego był zjazd w europejskich władców, który odbył się w 1364 roku w Krakowie. Uczestniczyli w nich m. in. cesarz Karol IV Luksemburski, królowie Węgier i Czech, a także liczni książęta polscy, austriaccy i brandenburscy. W trakcie spotkania rozstrzygano spór między cesarzem a węgierskim monarchą i rozważano, jak przeciwstawić się potędze tureckiej. Podczas pobytu dostojnych gości w Krakowie Kazimierz Wielki starał się pokazać im potęgę i bogactwo swojego kraju. W mieście odbywały się liczne biesiady i turnieje rycerskie. Z okazji zjazdu bogaty mieszczanin krakowski, Mikołaj Wierzynek, zorganizował wielką ucztę. Wzięli w niej udział przebywający w Krakowie władcy. Podczas przyjęcia na honorowym miejscu zasiadał Kazimierz Wielki, choć przysługiwało ono cesarzowi. Świadczyło to o szacunku i uznaniu, jakim darzono polskiego króla. 2) W 1333 roku królem Polski został Kazimierz Wielki został królem Polski. Objął on władzę w państwie za czasów, gdy kraj przechodził poważny kryzys i był skłócony z większością sąsiadów. Przyjazne kontakty zachował jedynie z Węgrami. Aby zażegnać niebezpieczeństwo wojny, Kazimierz Wielki dążył do poprawy relacji z innymi krajami. Najłatwiej porozumiewał się z Czechami. Musiał jednak zrzec się praw do Śląska. Następnie w 1343 roku w Kaliszu podpisał pokój z Krzyżakami. Na jego mocy zakon zwrócił Królestwu Polskiemu Kujawy i ziemię dobrzyńską, ale zatrzymał Pomorze Gdańskie. Mimo to polski król zachował tytuł ,,pana i dziedzica Pomorza", co w przyszłości dało mu możliwość ubiegania się o zwrot tych ziem. Poniesione straty Kazimierz wynagrodził sobie poprzez przyłączenie do Polski Rusi Halickiej. Zwierzchnictwo polskiego króla uznali ponadto książęta mazowieccy. Konsekwentna polityka Kazimierza Wielkiego okazała się skuteczna. W ciągu 37 lat jego panowania Polska powiększyła się ponad dwukrotnie.
