Obozy hitlerowskie powodowały, że więźniowie stawali się obojętni, pozbawieni człowieczeństwa. Zmuszeni byli do przystosowania się do obozowej rzeczywistości , podejmując walkę o życie, zgadzając się na bierne uczestnictwo w zbrodni, gdyż tylko zupełne podporządkowanie się swoim oprawcom i bezdyskusyjne wypełnianie ich rozkazów mogło ocalić , to co był najważniejsze dla więźnia - życie. Największą uciążliwością dla więźniów był głód. Dla kawałka jedzenia więźniowie byli gotowi na wszystko. Nie ważne było wtedy współczucie dla współwięźniów, najważniejsze było przeżyć. Opowiadanie Zofii Nałkowskiej „Dno“ ze zbioru „Medaliony“ opowiada historie kobiety, która straciła całą rodzinę i znalazła się w obozie. Opowiadała jak głodzone więźniarki dopuszczały się kanibalizmu. Znamienne są słowa Gustawa Herlinga – Grudzińskiego, który w „Innym Świecie” napisał, że „człowiek jest ludzki w ludzkich warunkach“.
