Literatura polska kreowała wielu bohaterów dla których nadrzędną wartością była ojczyzna, którzy pragnęli jej dobra i gotowi byli poświęcić się dla niej, a uczucia te szczególnie potęgowała niewola. Adam Mickiewicz w „Reducie Ordona“, utworze, który powstał bezpośrednio po powstaniu listopadowym, przedstawił bohaterską śmierć Juliusza Konstantego Ordona w walce o wolność ojczyzny. Porucznik dowodził baterią podczas obrony Warszawy, gdzie przewaga liczebna była po stronie Rosjan. Gdy ruszyli oni długą, czarną kolumną do ataku przeciwko reducie , która dysponowała zaledwie sześcioma działami i zdobyli szaniec , Ordon wysadził zapas prochu w swej reducie, żeby nie wpadła w ręce Moskali, grzebiąc w ten sposób zwycięzców i zwyciężonych. Ten heroiczny czyn Polaków, którzy odważyli się przeciwstawić carowi , wyrażał nadzieję poety na moment w którym nadejdzie kres tyrani i dzięki takim patriotom jak powstańcy ojczyzna odzyska wolność. Z kolei Juliusz Słowacki w utworze „Sowiński w okopach Woli” upamiętnił postać wybitnego polskiego generała, który walczył w Reducie Wolskiej, w obronie Warszawy w powstaniu listopadowym. Był także uczestnikiem powstania kościuszkowskiego i kampanii napoleońskiej, w której stracił nogę, ale nadal ten „Starzec o drewnianej nodze" gotów jest walczyć dla dobra narodu. Opisane miejsce walk jest już ruiną, sytuacja wskazuje, że wojna jest przegrana i nie ma już możliwości obrony. Jednak generał nie zamierza się poddać , chce zostać na stanowisku do końca, walczyć do ostatniej kropli krwi. Jego postawa jest wyrazem miłości do ojczyzny, dla niej walczy samotnie, odmawiając poddania się, mówiąc: ”zginąć muszę za miłą ojczyznę moją.” Generał nie wahał się umrzeć za ojczyznę, będąc przykładem męstwa, odwagi i waleczności. Bohaterską, godna podziwu postawę ludzi, którzy gotowi byli poświęcić się dla ojczyzny przedstawia także „Pieśń o żołnierzach z Westerplatte" Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego. Obrona posterunku na Westerplatte, bombardowanego przez pancernik Schleswig - Holstein przez garstkę Polaków , trwała siedem dni. To waleczni żołnierze, którzy nie wahali się poświęcić życia za ojczyznę i złożyli ofiarę w imię miłości do Polski. Gotowi poświęcić życie, do końca trwali na posterunku, do ostatniej kropli krwi i ostatniego żołnierza, a za swój bohaterski czyn „prosto do nieba czwórkami szli”. Lecz jeśli przyjdzie pora znów tęskniąc za ojczyzną, staną do walki schodząc z nieba : „(...) w środek Warszawy spłyniemy w dół,/ żołnierze z Westerplatte.“ Przedstawione przykłady pokazują, że w obliczu niewoli wielu Polaków, kierując się honorem, godnością i miłością do Ojczyzny, gotowych było zapłacić za nią najwyższą cenę - życie. (praca liczy 379 słów)
