List Romea do Julii
Werona, 24 lipca 1854
Najukochańsza Julio!
Dopiero kilka godzin upłynęło od naszego rozstania, a wydaje mi się, jakby to była wieczność cała.
Kiedy tylko minąłem bramy naszego miasta, poczułem, że czynię coś przeciwnego mej naturze: oddalam się od najdroższej istoty mi na ziemi- bo jesteś, Julio, najdroższą mi i najukochańszą, najpiękniejszą, najsłodszą istotą na ziemi...
Chciałbym patrzeć w Twe piękne oczy, chciałbym kołysać Cię w ramionach, jak o świcie, kiedy tak nagle nasze spotkanie przerwały pierwsze promienie słońca. Ach, jak go nienawidziłem!- po raz pierwszy w życiu...
Tęsknię za Tobą, najukochańsza. Nie wiem, co jeszcze może być straszniejszego i bardziej przeciwnego naturze niż rozstanie dwóch kochających się istot!
Ale milcz, serce, ja t użalam się nad sobą, podczas gdy powinienem więcej o Tobie niż o sobie myśleć., i Tobie dodawać otuchy i odwagi.
Po to przecież piszę, by ulżyć trochę Twoim cierpieniom, które na pewno większe są niż moje, bo gdy ja podróżuję i szukam sobie nowego miejsca, Ty niepokoisz się pewnie i cierpisz.
Kiedy pomyślę, że jesteś tam sama jedna, bez pomocy ze strony krewnych, rodziny czy przyjaciół, którzy nie znają przecież Twej tajemnicy, serce mi się kraje. Nie masz w nikim oparcia, ni pomocy, ni rady, nikomu zaufać nie możesz.
Nikt pewnie nie rozumie Twej żałości, smutnych oczu, łez, które pewnie wylewasz. Mało tego, niektórzy może pewnie do radości Cię zachęcają, do zabawy, a Ty, biedna, nie możesz żadnego sensownego powodu swej żałoby podać.
Przyczyną radości i szczęścia Twego chciałbym być, a przywiodłem Cię do cierpienia i łez. Nie tego chciałem. Chciałbym Twe łoże obsypać kwiatami najsłodziej pachnących krzewów różanych, byś budziła się wśród wonnych płatków. Chciałbym otoczyć Cię przepychem, zapali dla Ciebie tysiące świec, a i tak nie dorównałby blaskowi Twoich oczu...
Chciałbym mówić Ci słowa najpiękniejsze, otoczyć Cię wierszami najwspanialszych poetów, a i tak nie oddałyby Twojej urody. Żadnej jednak z tych rzeczy dać Ci nie mogę, list tylko skromny napisać z oddali.
W domu swym słyszysz pewnie często imię moje, ale nie tak, jakbyś słyszeć chciała. Twój ojciec i matka, i krewni, i najmniejszy nawet sługa przeklinają mnie pewnie jako zabójcę Twego krewniaka. Zabójcę, którym jestem, niestety. Swymi przekleństwami przypominają Ci tylko o mnie- nieszczęśniku, i przez to ból Twój jeszcze pomnażają.
A dom Wasz już może pełen zalotników, i ojciec, i matka szykują Cię- strach mnie przejmuje, gdy piszę te słowa- na żonę dla innego.
Julio najdroższa, co tam moje cierpienie, żal mi, że w Twoim cierpieniu ulżyć Ci nie mogę! Jedyne co mi pozostało, to zapewniać Cię o mojej wielkiej miłości do Ciebie, która gorąca jest, jak ogień i wieczna jak ziemia.
Jeśli jakiekolwiek wątpliwości zagoszczą w sercu Twym, jeśli ktokolwiek podsyca je, nie ufaj złym językom, jedyna. Nie dawaj wiary pogłoskom i plotkom, kiedy jakoweś dotrą do Ciebie o wygnańcu . Żyję tu, jak mnich, Ciebie tylko jedną miłując. Nie ma takiej godziny, takiej sekundy, bym nie myślał o Tobie.
Żono ma, bo dzięki Bogu wolno mi już tak Ciebie nazywać ( jedyna to pociecha ), nie wątp nigdy o mojej miłości, wierności i mym oddaniu. Pierwszą Ciebie tak pokochałem i nikogo już tak miłować nie będę.
Kiedy Ci ciężko, wspominaj nasze nieliczne, ale jakże słodkie i piękne chwile. Módl się i ufaj... My zaślubieni przed Bogiem i nic się nam złego stać nie może!
Kiedy Ci źle, biegnij do wielebnego ojca Laurentego i jemu zwierz swe smutki i troski- on jeden zna przecież serca nasze.
On też radą będzie Ci służył, a mnie donosił o Twoim życiu i zdrowiu przez posłańców. Umyślnego wysyłam do Ciebie z tym listem, może zakradnie się jakoś do domu Twego ojca i na Twe pokoje, i odnajdzie moją słodką gołąbeczkę, by nieść jej tym listem słowa pocieszenia.
Nie śmiem o to błagać, ale jeśli zdołasz, napisz parę słów i zostaw list u ojca Laurentego, udaj się do niego pod pretekstem najświętszej spowiedzi. On ten list mi dostarczy, tak jak i wieści o Tobie
Ale przede wszystkim nie gnęb się niczym, moja słodka gołąbko, Bóg nas złączył i Bóg nie pozwoli nas rozdzielić. Już wkrótce nasz los odmieni się pewnie i będziemy już razem- na wieki. Ślę Ci tysiąc pocałunków.
Twój mąż Romeo