Ułóż wiersz o Janie Pawle II pt. "Wywoływać Piękno"

Przejmująca pustka, głuchy odgłos bicia serc. Nie wystarczy łez… A przecież Byłeś jeszcze, coraz ciszej, ale wyraźniej mówiłeś. Teraz patrzą w puste okno, cierpią… Gołębie na Placu posmutniały - Aniołowie Wiecznego Miasta. Zbyt pusto zrobiło się na świecie, szaro i mgliście. Twoje skrzydlate słowa osiadły na dnie mojej duszy. W każdym sercu kiełkuje nadzieja. Teraz Jesteś jeszcze bliżej! Nieskrępowany człowieczeństwem, a jednak … pusto na świecie.

Dwutysięczny piąty był rok. Za oknem ciemno już było. Nagle o szybę uderzył grzmot. I w sercu się rozjaśniło! To było kwietnia,kwietnia drugiego po dziewiątej godzinie. Zabrał nam Pan Bóg Ojca Świętego, lecz pamięć o tym nie zginie Modlili się wierni i innego wyznania Chodź może nikt nie uwierzy Do wielkiego doszło pojednania. Zjednoczyły się ręce młodzieży. Karol Wojtyła papieżem został. Pomagał, Kochał i wierzył Od nas zaufanie i miłość dostał Codziennie z trudem się mierzył Zwiedzał, podróżował i widział nie mało Lecz najbardziej kochał polskie góry Serce każdego podziwu doznało a on zapatrzony w chmury. Wychowany w nadziei, wychowany w miłości Autorytetem był wszystkich ludzi Dumny z narodu, dumny w wolności Rozum człowieka On budzi!