Krótka recenzja na temat książki pt. "Ziele Na Kraterze"

Akcja książki rozpoczyna się w 1919 roku, kiedy urodziła się pierwsza córka autora, natomiast kończy się dokładnie 29 grudnia 1945 roku narodzinami jego wnuczki Anny-Krystyny. Jedną z głównych postaci w lekturze jest wyżej wspomniana Krystyna, następnie jej młodsza siostra Marta (Tili) oraz rodzice – Wańkowicz wraz z żoną Zofią. Choć książka opowiada o losach najbliższych pisarza, stanowi także obraz ludzi przewijających się przez karty powieści. Widać w niej tragizm losów młodzieży biorącej udział w powstaniu warszawskim, jej szczęśliwe dzieciństwo, dorastanie w wolnej Polsce i wchodzenie w dorosłość nagle zakłócone wybuchem wojny. Losy bohaterów zostały przedstawione w sposób autentyczny, pokazujący jednocześnie ich determinację, wytrwałość, odwagę, plany na przyszłość, marzenia oraz świadomość, iż mogą one legnąć w gruzach razem z rodzinną Warszawą w powstaniu. Ci ludzie zrezygnowali ze swojej młodości dla ojczyzny, konali ze słowami: „Jak pięknie jest umierać za ojczyznę…”.

Drugi tom z serii dzieł Melchiora Wańkowicza (po słynnej „Bitwie pod Monte Cassino”) zawiera jego „rodzinną” beletrystykę (są to jedne z najpopularniejszych utworów pisarza) oraz unikatowy zbiór listów, jakie Wańkowicz wymieniał z córkami. „Szczenięce lata” ukazują nieistniejący już świat dworów na Kresach. Ta prawdziwa gawęda, pisana piękną polszczyzną, jest kopalnią wiadomości na temat ówczesnych zwyczajów i tradycji. „Ziele na kraterze” zajmuje szczególne miejsce wśród książek Wańkowicza, nie tylko ze względu na zawarty w niej zapis osobistej tragedii pisarza, który stracił w Powstaniu Warszawskim ukochaną córkę Krystynę. Ta książka ma dużo głębsze przesłanie – jest afirmacją życia, rodziny i miłości. „Ojciec i Córki – korespondencja” to zbiór listów, jakie Melchior Wańkowicz wymieniał z córkami (Martą i Krystyną) w latach 1921–1941. Z ich treści wyłania się obraz skomplikowanych relacji rodzinnych...