1)Po co organizowano cztery koalicje antyfrancuskie za czasów Napoleona Bonapartego?

Pierwsza koalicja antyfrancuska lat (1793–1797) była pierwszym wysiłkiem europejskich mocarstw na drodze do obalenia rewolucyjnej Republiki Francuskiej. Był to związek niektórych państw europejskich, w tym przede wszystkim Wielkiej Brytanii (która uczestniczyła we wszystkich koalicjach), Austrii, Prus, Holandii i Hiszpanii zawarty na wieść o zgilotynowaniu monarchy francuskiego Ludwika XVI. Francja doznała porażki w bitwie pod Neerwinden (18 marca 1793) oraz poważnego ciosu wewnętrznego, jakim były wojny wandejskie, odpowiedziała więc z całą mocą: powołany 6 kwietnia przez Konwent Komitet Ocalenia Publicznego ogłosił levée en masse powołując pod broń wszystkich mężczyzn w wieku od 18 do 25 lat. druga koalicja (1799–1802) była powtórną próbą zjednoczenia mocarstw europejskich dążących do zniszczenia, a jeśli się to nie uda – poważnego osłabienia rewolucyjnej Francji. Cesarstwo Austriackie i Imperium Rosyjskie formowały nowe armie, gotując się do uderzenia wiosną 1799 roku na terenie Niemiec i północnych Włoch. III koalicja antyfrancuska – związek państw europejskich przeciw Francji. Koalicja została zawiązana 9 sierpnia 1805 r., a rozwiązana w grudniu tego roku. Flota brytyjska stawała się coraz potężniejsza, dlatego Napoleon zawarł sojusz z Hiszpanią. Jednak w październiku 1805r rozegrała się bitwa morska pod Trafalgarem zakończona klęską floty francusko-hiszpańskiej, co przekreśliło nadzieje Francji na panowanie na morzu i inwazję Wysp Brytyjskich. Czwartą koalicję w roku 1806 zorganizowało Zjednoczone Królestwo, a uczestniczyły w niej nakłonione przez Anglików Imperium Rosyjskie i Prusy. Jednak po zwycięskich bitwach pod Jeną i Auerstädt, Napoleon zajął Berlin, a w kolejnych starciach pod Iławą Pruską i Frydlandem wojska napoleońskie pokonały armię rosyjską, spychając ją za Niemen.