Praca znajduje się w załączniku, który mam nadzieję,że da się otworzyć i choć w minimalny sposób spełni twe oczekiwanie...
„IDEAŁ OSOBY POWOŁANEJ DO SŁUŻBY W KOŚCIELE” Według mnie nie ma jednej osoby w naszym świecie, która mogłaby zasługiwać na miano „IDEAŁU CZŁOWIEKA POWOŁANEGO DO SŁUŻBY W KOŚCIELE”. Ten tytuł mógłby być przyznany osobie, która posiadałaby cechy wielu osób duchownych żyjących zarówno obecnie, jak i wcześniej. Kapłan(lub zakonnik czy inna osoba duchowna) powinien być podobny do ś.p. księdza Jerzego Popiełuszki, którego mottem przyświecającym mu przez całe życie były słowa: „Nie daj się zwyciężyć złu, ale zło dobrem zwyciężaj.”(św.Paweł – Rz 12,21). Swoim życiem oraz nauczeniem był wsparciem dla wielu prześladowanych robotników i działaczy związkowych. Charakteryzował się odwagą i niezłomnością, bezgranicznie ufał Bogu. W stanie wojennym w Kościele św. Stanisława Kostki organizował Msze za Ojczyznę. Mimo tragicznej śmierci do końca wierzył Bogu, w nim pokładała swoje nadzieje. Swoją odwagą w wyznawaniu wiary oraz dawaniu świadectwa może być wzorem do naśladowania. Wiele cech potrzebnych współczesnemu kapłanowi posiadał papież Jan Paweł II – Karol Wojtyła. Po pierwsze był otwarty na młodzież. Nasz rodak chętnie spotykał się z młodymi ludźmi i poświęcał im dużo uwagi. Na spotkanie w Rzymie 31 maca 1985 roku, który ONZ ogłosiło Międzynarodowym Rokiem Młodzieży, napisał list apostolski na temat roli młodości jako okresu szczególnego kształtowania drogi życia, a 20 grudnia zapoczątkował tradycję Światowych Dni Młodzieży. Odtąd co roku przygotowywał orędzie skierowane do młodych, które stawało się tematem tego międzynarodowego spotkania, organizowanego w różnych miejscach świata (odbyło się ono również w Polsce – w Częstochowie w 1991r.). Karol Wojtyła organizował wiele spotkań z przedstawicielami innych religii, nawiązał dialog między religiami. Był człowiekiem sprawiedliwym i pokornym. Wzbudził podziw całego świata przebaczając osobie, która próbowała go zabić – Mehmatowi Ali Agcy. Kolejną cechą wyróżniającą osobę duchowną godną naśladowania powinna być bezinteresowna pomoc. Chodzi tu zarówno o pomoc materialną (np. zbiórki pieniędzy dla potrzebujących ) jaki i o wsparcie duchowe. Przykładem takiego postępowania był błogosławiony ksiądz Józef Pawłowski. Święcenia kapłańskie otrzymał 13 lipca 1913 r. Zabiegał o pomoc materialną dla biednych kleryków. Szczególną troską otaczał chorych, kupował dla nich za własne pieniądze lekarstwa, a słabych fizycznie wysyłał do uzdrowisk. Brał czynny udział w pracach Polskiego Towarzystwa Misyjnego a w 1936 r. został członkiem Rady Krajowej Związku Misyjnego Duchowieństwa. W trudnym czasie okupacji hitlerowskiej prowadził ofiarną działalność charytatywną a pracę duszpasterską dostosował do nowych potrzeb. W kazaniach budził ducha patriotyzmu i nadziei. Dzięki temu uzyskał prawo wstępu do obozów jenieckich. Dostarczał jeńcom cywilne ubrania, ułatwiał im ucieczkę, udzielał duchowej pociechy. Wiadomo, iż ukrywał chorych i rannych członków organizującego się polskiego podziemia zbrojnego. Jego działalność(pomagał wszystkim bez wyjątku, nie patrzył na narodowość, wyznanie czy kolor skóry) została wykryta przez hitlerowców. Został aresztowany 10 lutego 1941 r. i umieszczony w więzieniu w Kielcach. 9 stycznia 1942 roku został zabity w niemieckim obozie zagłady w Dachau. Ostatnia wypowiedź księdza Jana brzmi następująco: „Pan Bóg jest dobry. Z najbardziej beznadziejnych sytuacji znajdzie zawsze niespodziewanie radosne wyjście. Zobaczycie, że nie pozwoli nam długo czekać na wyzwolenie.” Ideał osoby powołanej do służby w kościele to ksiądz potrafiący trafić do każdego człowieka. Powinien chętnie pomagać, być cierpliwy, mężnie wyznawać wiarę w Chrystusa, a także wybaczać bez względu na doznaną krzywdę.
