portret psychologiczny andrzeja kmicica

Andrzej Kmicic to typowy przedstawiciel szlachty XVIIw. Odważny, wesoły o bujnym temperamencie, zdolny do szlachetnych odruchów serca i do wielkiej miłości. Ma naturę awanturniczą, jest porywczy, pospolity hulaka ceniący nade wszystko dobraną kompanię i swawolne życie. Wychowany w potyczkach pogranicznych nawykł do ryzyka i bezkarności. Zachowaniem w Lubiczu i Wołmonowiczach popada w konflikt z otoczeniem, traci dobre imię, i zaufanie przyjaciół. Jego życie zmienia się pod wpływem wielkiej miłości do Oleńki Billewiczówny, jednak miłość ta napotkała wiele przeszkód. Kmicic został uznany za zdrajcę ojczyzny, czego polska szlachta wybaczyć mu nie mogła. Wpadł w  przemyślaną pułapkę zastawioną przez Księcia Janusza Radziwiłła, który nakłonił Kmicica do złożenia mu przysięgi na wierność. Jako szlachcic – rycerz związany słowem honorem nie mógł opuścić swego pana.   Oceniając bohatera, uważam, że należy podziwiać Andrzeja Kmicica za wewnętrzną siłę, która doprowadziła go do zrehabilitowania się, ponieważ z despotycznego hulaki przeobraził się w patriotę przekładający dobro ojczyzny ponad własne interesy. Nigdy nie należy wątpić w możliwość poprawy się człowieka, bo przecież zdrada może być tylko wynikiem pomyłki i manipulacji, a nie konsekwencją odejścia od najwyższych wartości.