Tego dnia nie zapomnę nigdy. Było to latem zeszłego roku , w gościnie u cioci Eli, w malowniczej wsi Jonki. Ranek zapowiadał się obiecująco,bo słońce świeciło już bardzo wcześnie,więc wspólnie z grupką znajomych postanowiliśmy,że pójdziemy na grzyby.Wszyscy zabrali koszyki,nożyki i tak zaopatrzeni ruszyliśmy, z piosenką na ustach,do lasu. Obiecaliśmy Jankowi ,że nie będziemy się za bardzo oddalać,bo moglibyśmy się zgubić.Tylko Janek, znał ten las, jak własną kieszeń. Ustaliliśmy ,że Kasia z Bartkiem będą się trzymali lewej strony,Janek obierze środek ,a ja z Anią będę na prawym skrzydle.Wszyscy rozeszli się na swoje stanowiska i ruszyliśmy na na grzyby. Co jakiś czas ktoś krzyczał: -mam dużego maślaka -a ja zajączka -tu jest mnóstwo kurek Byłam trochę zła ,bo ja nie widziałam żadnych grzybów. Janek co jakiś czas przypominał: -nie oddalajcie się za daleko ,bo się zgubicie. Pomyślałam sobie ,że jak tak dalej będzie to wrócę do cioci bez grzybów i wszyscy się będą ze mnie naśmiewać.Widziałam sylwetki moich znajomych,ale postanowiłam się trochę oddalić. Po jakimś czasie pojawiły się upragnione grzyby.Była ich cała masa.Szłam dalej i dalej nie oglądając się za siebie,gdy nagle zauważyłam,że nikogo nie widzę. Zaczęłam głośno krzyczeć: -Janek,odezwij się,Kasia,Ania,Bartek gdzie jesteście ? Krzyczałam już pół godziny ,ale nikt się nie odzywał.Bolało mnie gardło,byłam głodna i zmęczona.Chciało mi się płakać ,chociaż koszyk był pełen grzybów. Zdałam sobie sprawę,że zabłądziłam w lesie.Przerażała mnie myśl ,że noc miałabym spędzić,samotnie,w lesie.Co mam robić myślałam.Słońce powoli chowało się za chmury,gdy nagle usłyszałam znajomy głos Janka: -Ola,Ola gdzie jesteś? -tutaj jestem,hej,hej-krzyczałam jak oszalała Za chwilę zobaczyłam sylwetkę Janka i wszystkich znajomych.Wszyscy bardzo się ucieszyli ,że się odnalazłam. Kamień spadł mi z serca.Byłam szczęśliwa ,że wracam do domu. Tego dnia nie zapomnę nigdy.
