Alka, Rudego i Zośkę poznajemy w powieści Aleksandra Kamińskiego "Kamienie na szaniec". Zośka- czyli Tadeusz Zawadzki chętnie przebywał ze swoją rodziną. Jego ojciec był profesorem, a matka działaczką społeczną. Był z nią bardzo związany emocjonalnie. Aleksy Dawidowski, pseudonim Alek, pochodził z rodziny inteligenckiej. Ojciec jego był dyrektorem fabryki broni, znanym działaczem społecznym. Rudy- Jan Bytnar, również pochodził z porządnej rodziny. Jego ojciec był zaangażowany w życie społeczne. Chłopcy w swoich domach nabywali wielu doświadczeń życiowych poprzez obserwacje zachowań rodziców w różnych sytuacjach, a także częste rozmowy i dyskusje. Bohaterzy książki A. Kamińskiego uczęszczali do dobrej szkoły. Było to Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie. Dzięki zachętom nauczycieli rozwijali swoje zainteresowania oraz samokształcili się. Alek, Rudy i Zośka należeli do 23. Warszawskiej Drużyny Harcerskiej "Buki". Ich harcmistrzem był profesor geografii Leszek Domański o pseudonimie Zeus. Należąc do harcerstwa chłopcy uczyli się dyscyplina, współżycia i współdziałania w grupie. Odkrywali także swoje talenty i starali się niwelować słabości. Alek był wysoki, szczupłym chłopcem o niebieskich oczach i jasnych włosach. Zośka był wysokim, szczupłym oraz wysportowanym chłopcem, obdarzonym dziewczęcą urodą, o delikatnej cerze, regularnych rysach twarzy, jasnoniebieskich oczach i jasnych włosach. Przypominał dziewczynę, więc dlatego jego pseudonim to imię żeńskie. Rudy był drobny i szczupły, o piegowatej twarzy i rudych włosach. Chłopcy z Szarych Szeregów od pierwszych dni wojny szukali możliwości walki z okupantem. W 1940 roku związali się z organizacją "PLAN" (Polska Ludowa Akcja Niepodległościowa), gdzie wydawali tajną gazetkę. Potem była podziemna organizacja "Wawer", która przeprowadzała akcje Małego Sabotażu (1940-1941). Od listopada 1942 roku chłopcy przyłączyli się do Grup Szturmowych Szarych Szeregów- akcje z bronią w ręku, działalność dywersyjna. Młodzi mężczyźni w trakcie wojny byli niezwykle odważni i bohaterscy. Nie bali się okupanta. Mówi nam o tym np. Alek odkręcając niemiecką płytę z pomnika Kopernika. Otrzymał za to pseudonim "Kopernicki". Chłopcy byli lojalni wobec siebie, a nawet zdolni do poświęceń. Najtrafniejszym tego przykładem będzie zachowanie Rudego, który pomimo skatowania przez gestapowców, nie chciał wydać swych przyjaciół. Było to bardzo szlachetne. Podczas wojny Alek, Rudy i Zośka stali się bardzo odpowiedzialni znajdując sobie prace zarobkowe, aby odciążyć rodziców. Zośka założył wytwórnię marmolady. Rudy udzielał korepetycji. Alek pracował jako rikszarz, a następnie jako drwal. Chłopcy się przyjaźnili. Lubili ze sobą przebywać, rozmawiać o swoich planach na przyszłość. Pragnęli ukończyć studia, a później należeć do grona pierwszorzędnych inżynierów i wychowawców. Byli bardzo koleżeńscy. Przykładem tej cechy jest marzenie Alka o kurtce. Gdy wreszcie ją sobie kupił, nie zachowywał się egoistycznie. Pożyczał ją swoim kolegom, gdy tylko o to poprosili, aż w końcu się zniszczyła. Bohaterowie "Kamieni na szaniec" byli ze sobą bardzo zżyci. Ta cecha uwidacznia się na przykład wtedy, gdy Rudy był torturowany przez Niemców. Kiedy wiadomość o jego aresztowaniu dotarła do jego przyjaciół, od razu zaczęli się zastanawiać, jak go uratować. Dzięki pomysłowości oraz sprytowi odbili Rudego oraz 25 innych więźniów przewożonych razem z nim. Alek i Zośka byli jego prawdziwymi przyjaciółmi. Nie pozwolili mu na śmierć w otoczeniu samych wrogów. Dzięki nim,Rudy zakończył swój żywot wśród prawdziwych przyjaciół. Podczas akcji pod Arsenałem Alek został ciężko ranny. Na szczęście nie przestał trzeźwo myśleć i dzięki swojej zręczności rzucił granat. W ten sposób uratował swój cały oddział. Zośka był urodzonym organizatorem, posiadał niezwykły talent przywódczy. To on zaplanował przebieg akcji przy odbiciu Rudego. Odznaczał się niezwykłą inteligencją. Cechował go upór i ambicja. W swoim działaniu był konsekwentny i przewidujący. Lubił samotność. Alek był zawsze uśmiechnięty i pogodny. Potrafił zapanować nad sobą w chwilach trudnych, np. gdy był na wsi,a syn gospodarza uderzył się siekierą w nogę, Alek udzielił mu pierwszej pomocy. Był doskonałym narciarzem. Rudy był skromny i delikatny wobec przyjaciół. Miał naturę refleksyjną. Gdy nadeszła wojna, chłopcy byli w bardzo młodym wieku. Mieli około 20 lat. W ich życiu było miejsce na miłość. Alek miał narzeczoną- Basię. Chłopcy byli bardzo wrażliwi. Często bardzo przeżywali fakt strzelania do wroga. Nie lubili używać przemocy, ale to była wojna. Niemcy strzelali do nich,a oni musieli odpierać atak. Według mnie Alek, Zośka i Rudy byli wspaniałymi osobami. Poświęcili się dla ojczyzny, co prawda w młodym wieku, ale mieli bagaż doświadczeń niedorównujący starszym od siebie obywatelom. Pragnęli wygrania wojny, ale niestety nie doczekali się zwycięstwa. Wypełnili swoje zadania, po czym zostali wzięci do Nieba. Świadczy o tym cytat: "A kiedy trzeba na śmierć idą po kolei, jak kamienie przez Boga rzucane na szaniec". "Chłopcy ci potrafili pięknie umierać i pięknie żyć". Ofiara chłopców nie poszła na marne.
