Chciałabym mieć takiego przyjaciela jak... - charakterystyka Alka z Kamieni na szaniec.
Chciałabym mieć takiego przyjaciela jak? No właśnie jak kto? Może powinien być to ktoś podobny do obdarzonego niemal dziewczęcą urodą Zośki, który był zawsze świetnie zorganizowany? A może powinien to być ktoś formatu pomysłowego i odważnego Rudego? Nie. Mimo że byli oni wspaniałymi ludźmi ja chciałabym zaprzyjaźnić się z kimś podobnym do Alka. Dlaczego? Swój wybór postaram się uzasadnić poprzez przybliżenie sylwetki tegoż właśnie bohatera "Kamieni na szaniec" - Aleksandra Kamińskiego.
Alek, a właściwie Maciej Aleksy Dawidowski żył w latach 1920-1943. Od 1939 roku Polska była okupowana, co niewątpliwie miało duży wpływ na otoczenie Alka, oraz na niego samego. Jeśli chodzi o wygląd, to jak pisze autor "Alek był dryblasem. Wysoki, szczupły, o niebieskich oczach i płowej czuprynie". Koledzy ze względu na wysoki wzrost nazywali go Glizdą.
Alek miał szczęśliwe dzieciństwo. Wychowywał się w ciepłej domowej atmosferze, którą rodzice starali się stworzyć dla niego oraz jego siostry Marii. Uczęszczał do jednego z najlepszych w tamtych latach, warszawskiego gimnazjum im. Stefana Batorego. Należał również do Buków.
Aleksy był osobą aktywną, wesołą, pogodną, optymistycznie nastawioną do życia, spragnioną niecodzienności, co potwierdzić mogą słowa Kamińskiego: "ciągle się uśmiechał, mówił szybko, wymachiwał rękoma i przy byle okazji wpadał w zachwyt". W Bukach nauczył się panować nad sobą w ważnych chwilach.
Należał do ludzi, którzy nie potrafili obojętnie patrzeć na czyjąś krzywdę. Zawsze chętnie wszystkim pomagał. Nienawidził przemocy. Czuł się źle, gdy miał kogoś zabić, nawet gdy był to jeden z hitlerowców, których szczerze nienawidził, gdyż zamordowali jego ojca.
Był człowiekiem niezwykle odważnym. Dowodem tego może być między innymi fakt, iż w obecności przechodniów odkręcił i schował w śniegu niemiecką płytę zasłaniającą polski napis na pomniku Kopernika, by w ten oto sposób uczcić dzień urodzin astronoma.
W przeciwieństwie do Zośki i Rudego- swoich największych przyjaciół, Alek nie miał zbyt dużych ambicji intelektualnych. Choć nie za bardzo przykładał się do nauki zdał maturę (w wieku 19 lat).
W książce możemy znaleźć takie słowa: "Jest pan bohaterskim typem - Alek zamilkł, zjeżył się cały i po kilku minutach wstał od stołu". Czuł się źle do końca dnia. Nie znosił w ogóle wielkich słów, nie używał nigdy takich określeń jak: miłość, ojczyzna. To, co usłyszał przy stole, sprawiło mu fizyczną przykrość.? Z tego fragmentu możemy wywnioskować, że mimo wielu docenianych przez dowództwo dokonań Alek był bardzo skromny. Nie lubił, gdy ktoś nazywał go bohaterem. To, co robił, uważał za swoją powinność.
Alek to również przykład wspaniałego, oddanego przyjaciela, na którym można było polegać, w każdej sytuacji. Najlepszym dowodem na to jest, jego śmierć poniesiona w imię prawdziwej przyjaźni.
Na podstawie powyższej charakterystyki można stwierdzić, że Alek był nie tylko chłopcem walczącym przeciwko okupantowi. Aleksy Dawidowski był bohaterem, człowiekiem godnym naśladowania, przykładem prawdziwego przyjaciela. I właśnie dlatego zyskał on moją sympatię i stał się osobą, z jaką chciałabym się zaprzyjaźnić.