Lampy naftowe miały zbiornik, palnik, kominek i klosz. Na zbiorniku z naftą umieszczano palnik zaopatrzony w regulowany pokrętłem knot. Całość chronił szklany kominek, którego kształt ułatwiał cyrkulację powietrza, a tym samym proces spalania. A wszystko przykryte było kloszem. Z technicznego punktu widzenia najistotniejszy był palnik, a dokładnie rzecz ujmując – kształt knota. Stąd też dzielono lampy na posiadające knot okrągły (sznurek), płaski w kształcie taśmy (palnik szczelinowy) oraz płaski zwinięty w rurkę (palnik pierścieniowy). Aby urządzenie działało najwydajniej, trzeba było dobrać odpowiedni palnik i knot. W tym celu stworzono miarę szerokości knota, zwaną linią. Jednostką jasności była „świeca”. Palnik posiadający knot dwudziestoliniowy dawał jasność 45 świec, co dziś przeliczylibyśmy na światło dwudziestowatowej żarówki. Myślę, że pomogłam ;DD
