Na obszarze Polski występują gleby strefowe i astrefowe. Gleby strefowe są charakterystyczne tylko dla danej strefy klimatyczno-roślinnej. Natomiast gleby astrefowe występują także w innych strefach. Gleby strefowe: -bielicowe- wytworzone na podłożu piaszczysto-żwirowym porośniętym lasem iglastym. Mało żyzne. -brunatne i płowe- powstały na glinach polodowcowych z udziałem roślinności lasów liściastych i mieszanych. Średnio żyzne. -czarnoziemy- wyształcone na lessach porośniętych roślinnością stepową. Zajmują 1 % pow. Polski. Bardzo żyzne. Gleby astrefowe: -mady- powstają na osadach rzecznych, w zalewanych częściach dolin oraz deltach. Żyzne. -rędziny- występują na obszarach zbudowanych ze skał węglanowych. Żyzne, ale trudne w uprawie (fragmenty skał w poziomie próchnicznym). -czarne ziemie- powstały na terenach niegdyś zabagnionych, porośniętych roślinnością łąkową. Dość żyzne. -torfowe - występują na terenach stale podmokłych. Wytworzone w wyniku akumulacji szczątków roślinności bagiennej. -górskie - słabo wykształcone. Ich rozwój hamują warunki klimatyczne- niska temperatura i niekorzystne ukształtowanie terenu. Gleby są ważnym zasobem naturalnym Polski. Bez nich nie byłaby możliwa uprawa roślin. Są jednym z czynników kształtujących dochody rolnictwa. Ważne jest ich właściwe wykorzystywanie. Żyzne powinny być wykorzystywane pod uprawę roślin o dużych wymaganiach glebowych. Nie powinno się ich wykorzystywać do innych celów niż rolnicze. Pod zabudowę oraz działalność pozarolniczą należy przeznaczać obszary o słabych, mało żyznych glebach.
