Ta książka była chyba jedną z najlepszych jakie czytałam, opowieść o aniele, ludziach, dobru i złu. Może i ten schemat jest stary, ale Terakowska użyła go zupełnie inaczej niż wszyscy przed nią. Bo czyż anioł może mieć kłopoty, może cierpieć i utracić swą istotę...? Jak powiada Anaksymander, natura jest jedna, niezmienna i ukryta, a tu niespodzianka, bo anioł traci swe zdoloności i poczucie przynależności do swej nacji. Ale to nie koniec przeistoczeń, bo i Ewa zmienia się na chwilę w anioła, może i nie nieśmiertelnego, ani potrafiącego latać, ale potrafiącego zmieniać losy ludzi... Widzimy tam również Złego, nie chcącego czynić zła, bojącego się jego nadmiaru, posiadającego uczucia oraz pragnącego miłości brata. Choć rani go poważnie, niemal śmiertelnie, kocha go, tłumaczy mu zasady rządzące światem i powoli utożsamia, że dobro bez zła byłoby mdłe i "mniej dobre". I tu znów, może nieświadome nawiązanie do filozofii... Heraklit wysnół teorię wyłaniania się przeciwieństw... Choć w przyrodzie są oddzielone, to w Chaosie są razem... Tak też musiało być z Dobrem i Złem...
