DAM NAJ! NA JUTRO!!! Zaproś kolegę na wycieczkę w rejon Morza Śródziemnego, np. do Grecji lub do Włoch. W trzech zdaniach opisz walory turystyczne i przyrodnicze wybranego państwa.

DAM NAJ! NA JUTRO!!! Zaproś kolegę na wycieczkę w rejon Morza Śródziemnego, np. do Grecji lub do Włoch. W trzech zdaniach opisz walory turystyczne i przyrodnicze wybranego państwa.
Odpowiedź

Mój brat miał identyczne zadanie! Prosze: CHORWACJA Chorwacja położona jest w strefie klimatu śródziemnomorskiego na wybrzeżu i umiarkowanego w głębi kraju.  Atrakcje turystyczne Najczęściej odwiedzanym, najbardzie atrakcyjnym turystyczne regionem w Chorwacji jest wybrzeże Morza Adriatyckiego. Jego atutami są: śródziemnomorski klimat, atrakcyjne plaże, liczne przybrzeżne wyspy, bliskość gór, a także bogactwo zabytków. W sumie stwarza to bardzo sprzyjające warunki do rozwoju turystyki pobytowej, poznawczej oraz sportów wodnych. W jego obrębie można wyróżnić Wybrzeże lstriańsko-Kvarnerskie oraz Wybrzeże Dalmatyńskie. O atrakcyjności turystycznej Wybrzeża Istriańsko-Kvarnerskiego decydują jego walory przyrodnicze i kulturowe, bliskość środkowej i zachodniej Europy, ponad stuletnie tradycje obsługi ruchu turystycznego (Kvarner był miejscem wypoczynkowym elity monarchii austro-węgierskiej) i dobrze rozwinięte powiązania komunikacyjne. Prawie wszystkie miejscowości pełnią tu funkcje nadmorskich kąpielisk lub uzdrowisk, a ponadto w wielu z nich znajdują się liczne zabytki. Na półwyspie Istria wymienić należy: Umag (średniowieczne miasto z murami); Poreć (rzymski układ miasta, zabytki romańskie i gotyckie, jedna z najcenniejszych bizantyńskich bazylik w Europie — Św. Eufrazjana z VI w.); Vrsar (zamek biskupi z XVI w., centrum nudystyczne ,,Koversada"); Rovinj (barokowy kościół z sarkofagiem Św. Eufemii z VI w., typowo śródziemnomorskie miasto); Wyspy Briońskie koło Puli (ruiny rzymskie, bizantyńskie, gotycki kościół, letnia rezydencja Josipa Broz Tito); Pula — jedno z najstarszych miast Chorwacji (rzymskie: amfiteatr i Brama Herkulesa z I w. p.n.e., świątynia Augusta z I w. n.e., bazyliki bizantyńskie, kościoły oraz budowle gotyckie i renesansowe); Labin (romański kościół Św. Justa z X w., budowle z czasów weneckich). W rejonie zatoki Kvarner głównymi ośrodkami turystycznymi są: Opatija — centrum tzw. Riviery Kvarnerskiej (od zatoki Preluk na północy do Mośćenićkiej Dragi na południu), znane w całej Europie zimowe uzdrowisko morskie (luksusowe pensjonaty z XIX w., liczne parki z roślinnością podzwrotnikową); Rijeka — największe miasto i port regionu (rzymskie mury i łuk triumfalny z I w., mury z XII w., zabytkowe Stare Miasto i dzielnica Suśak — liczne obiekty od romańskich do neogotyckich, nadmorskie bulwary, stary port); Crikvenica — jedno z głównych kąpielisk i uzdrowisk Chorwacji (klasztor Paulinów z XV w.); Senj (rzymski port, średniowieczne miasto królewskie, zamek z XIV w.); Karlobag (u stóp Welebitu, twierdza z XVI w., winnice); Starigrad Paklenica (romański kościół, turecka baszta, w pobliżu park narodowy Paklenica — dwa górskie kaniony). Dużą rolę w turystyce odgrywają wyspy: Krk, Cres, Losinj, Rab i Pag, które łącznie zapewniają blisko 40% noclegów na Wybrzeżu Kvarnerskim. Znajdują się na nich liczne zabytki, pochodzące głównie z czasów wpływów weneckich, ale również wcześniejsze — rzymskie i romańskie, a także klasycystyczne. Wyspy są centrami turystyki morskiej (nurkowanie, podwodne polowania, żeglarstwo). Wybrzeże Dalmatyńskie jest najbardziej urozmaiconym krajobrazowo, najbogatszym w zabytki i stąd najbardziej znanym wybrzeżem Morza Adriatyckiego. Głównymi centra turystyczne to: Zadar (pozostałości rzymskich fortyfikacji, amfiteatru i akweduktu, romańskie: kościół Św. Donata z IX w. i katedra z XI-XIII w., liczne gotycko-renesansowe kościoły, klasztory, pałace); Biograd (jedno z największych kąpielisk Dalmacji); Szybenik (doskonale zachowane średniowieczne miasto, największe dzieło gotyku południowosłowiańskiego — katedra Św. Jakova z XV w., szereg pałaców barokowych); Trogir (cały zespół starego miasta, katedra Św. Wawrzyńca z XII w., kościoły gotyckie, kaplica błogosławionego lvana Ursini — najpiękniejszy zabytek renesansu w Dalmacji); Solin (rzymska Salona — rozległe ruiny: świątyni z I w., teatru i amfiteatru z II w., łaźni i bram miasta z II-IV w., bizantyńska bazylika i pałac biskupi z IV-VI w., 6 km na wschód w Klis twierdza z czasów tureckich z 3 pasami murów); Split — drugie po Rijece miasto wybrzeża, centrum środkowej Dalmacji, historyczny zespół miasta (rzymski pałac Dioklecjana z III w. z mauzoleum, świątynią Jowisza, rezydencją cesarską, kolumnowym dziedzińcem, bramami; liczne romańskie, gotyckie i barokowe kościoły, pałace, domy, pomniki, muzea); Makarska — centrum tzw. Makarskiej RMery u podnóża masywu Biokowo (dwa gotycko-barokowe kościoły),  Dubrownik — „Perła Adriatyku", najlepiej zachowany zespół średniowiecznego miasta otoczonego murami, najliczniej odwiedzane przez obcokrajowców miasto Chorwacji (wśród najcenniejszych budowli: katedra z XII w., pałace Rektorów i Sponza, klasztory Dominikanów i Franciszkanów — wszystkie z XIV-XVI w., wąskie uliczki ze schodami, fontanny, bogate muzea i skarbce); Cavtat (dwa gotycko-renesansowe pałace z XVI w.). Wśród wysp Wybrzeża Dalmatyńskiego najatrakcyjniejszymi pod względem turystycznym są (od północy): Dugi Otok (liczne groty), Kornat — archipelag 125 wysepek zwany „Dalmatyńską Polinezją" (park narodowy), Vis (grecka osada Lissa, pozostałości rzymskich łaźni), Brać (uprawy lawendy, bizantyńskie kościoły z XI w., nocne połowy ryb przy latarniach), Hvar (stanowiska neolityczne, grecka osada Faros, liczne budynki w stylu weneckim z XV-XVIII w.), Korcula (najstarsza grecka osada z IV w. p.n.e., rzymskie wykopaliska, miejsce urodzenia Marco Polo, twierdza napoleońska), Mljet (park narodowy — prasowe błotniste jeziorka, romańskie opactwo z XII w., atrakcyjne plaże), Lopud (najbogatsza wyspa dawnej Republiki Dubrownickiej — 30 kościołów, klasztory, pałace). Wyspy Dalmacji to drugie, po greckiej wyspie Kerkirze, centrum turystyki morskiej we wschodniej części Morza Śródziemnego. Chorwacja obejmuje cztery krainy historyczne: Chorwację właściwą, Sławonię, Dalmację i Istrię. Północno-wschodnia część Chorwacji (Chorwacja właściwa i Sławonia) to rozległe, pagórkowate tereny, stanowiące fragment Niziny Węgierskiej. Płyną tu największe rzeki kraju — Sawa, Drawa i Dunaj. W części południowo-zachodniej Chorwacji dominują góry (fragment Gór Dynarskich), których wysokość dochodzi miejscami do ok. 1800-1900 m n.p.m. Występują tu powszechnie zjawiska krasowe (rozległe płaskowyże, polja, jeziora krasowe i rzeki), często spotykane także w strefie nadmorskiej Chorwacji — Wybrzeżu lstriańsko-Kvarnerskim i Dalmatyńskim. Wybrzeże Morza Adriatyckiego cechuje zarówno bezpośrednie sąsiedztwo gór (pasma Welebit, Mosor, Biokowo), jak i obecność licznych zatok i wysp (ponad 1000 wysp), z których największe to: Krk (461,6 km2), Cres (398,9), Brać (345,7), Hvar (295,7), Pag (280,5) i Korćula (268,3). Malowniczemu krajobrazowi strefy nadmorskiej towarzyszy występowanie klimatu podzwrotnikowego typu śródziemnomorskiego. Klimat Dzielnica adriatycka jest najcieplejszym obszarem kraju. Średnie temperatury stycznia wahają się od 3° w Rijece do 9°C w Dubrowniku, a lipca odpowiednio od 24° do 27°C. Średnie miesięczne temperatury powyżej 20°C występują w Dubrowniku od maja do października, zaś w Puli na półwyspie Istria od maja do września. Latem — na wybrzeżu są też ciepłe noce, których średnia temperatura kształtuje się od 18°-19°C na północy (Pula) do ponad 20°C na południu (Dubrownik). Na wybrzeżu są również korzystne warunki usłonecznienia. W Puli słońce świeci przeciętnie 10 godzin dziennie przez cały lipiec i sierpień, a w Dubrowniku od połowy czerwca do połowy września. Przy wysokich temperaturach powietrza i długim nasłonecznieniu wysokie są również temperatury wód Morza Adriatyckiego. Sezon kąpielowy, z temperaturą wody powyżej 18°C, trwa od czerwca do października. Roczna suma opadów wynosi 700-1100 mm, z tym że jest wyższa w przybrzeżnych masywach górskich — do 3000 mm rocznie (Welebit, Biokowo). Większość opadów występuje zimą, latem zaś typowe są 2-miesięczne okresy suszy, które jednak mogą trwać do 3 miesięcy na północnym, a nawet do 4 miesięcy na południowym wybrzeżu. Ogólnie biorąc warunki klimatyczne sprzyjają turystyce pobytowej przez okres 5-6 miesięcy, a zatem wybrzeże to nie ustępuje pod tym względem innym wybrzeżom śródziemnomorskim. Wewnątrz kraju panuje klimat umiarkowany ciepły, przechodzący w górach (zwłaszcza powyżej 1500 m n.p.m.) w klimat górski. Głównymi rzekami są: Drawa, Sawa, Dunaj i Kupa. Około 35% powierzchni Chorwacji pokrywają lasy, składające się przeważnie z liściastych gatunków drzew twardych (dęby, graby, buki, wiązy). W strefie nadmorskiej występują zarośla typu makii, a także sztucznie wprowadzone agawy, palmy, kaktusy i cyprysy — charakterystyczne obecnie formacje roślinne dla tej części kraju. Przedstawicielami świata ssaków żyjących na obszarze Chorwacji są m.in. kozice, wilki, rysie i lisy. Osobliwością faunistyczną jest hiena pręgowana, zamieszkująca kamieniste pustacie krasowe Dalmacji. Liczne są węże (żmije) i jaszczurki. Osadnictwo prehistoryczne na ziemiach chorwackich istniało już w epoce paleolitu. Wśród znanych stanowisk z tego okresu najsłynniejsze jest znalezisko w miejscowości Krapina (na północ od Zagrzebia), zawierające narzędzia kamienne oraz szczątki kości człowieka neandertalskiego. W starożytności obszar obecnej Chorwacji zamieszkiwały plemiona iliryjskie. Na wybrzeżach Morza Adriatyckiego istniały liczne kolonie greckie (od VII w. p.n.e.). Zachowane z tego okresu pozostałości można napotkać m.in. w Ośanići koło Dubrownika (ruiny budowli obronnych wzorowanych na twierdzach mykeńskich), Splicie, Trogirze, na wyspach: Korcula, Vis i Hvar. W I w. p.n.e. obszar ten opanowali Rzymianie (prowincje Dalmacja, Panonia). Pozostałości wzniesionych przez nich budowli zachowały się m.in. w Puli (amfiteatr i świątynia cesarza Augusta z I w. p.n.e.), Rijece (łuk triumfalny cesarzy z 1 w. n.e.), Splicie (pałac Dioklecjana z III w.), Solinie koło Splitu (ruiny miasta) i Zadarze (forum z II w.). W VI-VII w. ziemie Chorwacji zostały stopniowo zasiedlone przez Słowian. Powstały niezależne związki plemienne z ośrodkami w Dalmacji i Panonii, które w 803 r. dostały się pod zwierzchnictwo Franków. W okresie tym Chorwacja przyjęła chrześcijaństwo. W IX w. przeszła pod panowanie Bizancjum. Kultura bizantyńska (jej przenikanie na tereny Chorwacji można zaobserwować już kilka stuleci wcześniej) wywarła silny wpływ na całą średniowieczną sztukę Chorwacji. Do znanych zabytków z tego okresu należy m.in. bazylika Św. Eufrazjana w Poreciu (VI w.). W X i XI w. Chorwacja stanowiła niezależne królestwo. Od 1102 do 1918 r. (z niewielkimi przerwami) była zjednoczona (unią personalną) z Węgrami. W 1409 r. Wenecja opanowała Dalmację, a w 1527 r. Turcy — Sławonię i pograniczne ziemie chorwackie, które jednakże wkrótce dostały się pod zwierzchnictwo Habsburgów. Większość obiektów architektury romańskiej powstała na Wybrzeżu Dalmatyńskim. Należą do nich m.in. rotunda Św. Donata z IX w. w Zadarze oraz katedry w Zadarze, Trogirze i Dubrowniku — z XII i XIII w. W strefie nadmorskiej zachowało się też najwięcej zabytków gotyckich (katedra z XV w. w Szybeniku — największe dzieło gotyku południowosłowiańskiego) i renesansowych (obiekty rezydencjalne w Dubrowniku, Splicie i Trogirze). Budowle barokowe spotyka się natomiast głównie w miejscowościach położonych wewnątrz kraju (kościoły w Zagrzebiu, Varaźdinie). W okresie napoleońskim na obszarze Chorwacji i Słowenii zostały utworzone Prowincje Iliryjskie (1809-13). W latach trzydziestych XIX w. zaczął w Chorwacji narastać ruch kulturalny i społeczno-polityczny (iliryzm), którego celem było odrodzenie narodowe Słowian południowych i utworzenie autonomicznego kraju (Ilirii). W 1868 r. Węgry przyznały Chorwacji szeroką autonomię. Po upadku Austro-Węgier Chorwacja przystąpiła w 1918 r. do związku z Serbią i pozostałymi narodami jugosłowiańskimi, tworząc Królestwo Serbów, Chorwatów i Słoweńców (Królestwo SHS), noszące od 1929 r. (po zamachu stanu) nazwę Królestwa Jugosławii. Centralistyczna polityka rządu belgradzkiego przyczyniła się jednakże do wzrostu tendencji odśrodkowych wśród niezadowolonej ludności chorwackiej. W wyniku działań wojennych w kwietniu 1941 r. część ziem chorwackich dostała się pod okupację wojsk niemieckich, włoskich i węgierskich. Z pozostałego obszaru utworzono 10 kwietnia 1941 r. tzw. Niezależne Państwo Chorwackie, o ustroju faszystowskim, rządzone przez chorwackich kolaborac-jonistów (ustaszów). W lipcu 1941 r. rozgorzały walki partyzanckie przeciw okupantowi. W maju 1945 r. Chorwacja została wyzwolona przez narodowowyzwoleńcze wojska jugosłowiańskie. W listopadzie 1945 r. weszła w skład Jugosławii jako republika związkowa. W Chorwacji można zobaczyć wiele zabytków znajdujących na Światowej Liście Dziedzictwa Kultury UNESCO: Pałac Dioklecjana w Splicie Stare Miasto w Trogir Wczesnobizantyjska Bazylika w Poreč Miasto Dubrownik (XII wiek) z najlepiej zachowanymi renesansowymi wieżami i murami. Jest tam również wiele historycznych i kulturalnych zabytków o niezaprzeczalnym pięknie: Amfiteatr Rzymski w mieście Pula, miasta znajdujące się na wyspach Kirk, Rab, Hvar, jeden z najstarszych na świecie publicznych teatrów na wyspie Hvar, kościół Św. Donaty w mieście Zadar, katedra w Szybeniku jak również 50 średniowiecznych zamków.

abcdefghijklmnoprstuwxyz INTERNET I INNE khRAYRIATAYS

Dodaj swoją odpowiedź